خدا بود و دیگر هیچ..!!!
دلنوشته هاخدا بود و دیگر هیچ..!!!
دلنوشته هاخرمشهر را خدا ازاد کرد..
خرمشهر...
ان روز را به یاد ندارد و قتی خرمشهر ازاد شد, کودکی یکساله بود که تازه یاد گرفته بود راه برود ....نه از جنگ چیزی می فهمید , نه از صلح ,نه می دانست خرمشهر کجاست و نه ابادان تازه توانسته بود افتان و خیزان اتاقش را که اسباب بازی ها و تخت کوچکش در ان قرار داشت کشف کند !زبانش هم که باز نشده بود بابا و مامان و چند کلمه ی دست و پا شکسته را زمزمه می کرد, شاید در خیال کودکانه ی خود تمام جهان را کشف کرده بود..!!
روز ها و ماه ها و سال ها گذشت و بزرگ و بزرگ تر شد و کم کم فهمید که دنیا کوچک تر از ان است که فکر می کرده.در این سال ها یاد گرفت تا بخواند ببیند و بشنود و انگاه بگوید و بنویسد .بعضی کلمات برایش غریب بودند.گاهی کلمه ای در ذهن او همچون کتابی نا تمام ورق می خورد و او سعی می کرد تا ان را در ضمیر خود خلاصه نویسی کند .اما هر روز و هر ماه و هر سالی که می گذشت کتاب قطور تر می شد و خلاصه نویسی سخت تر.
همیشه جبهه ,خاکریز ,سربند ,پوتین, چفیه, پلاک, دفاع, نبرد, شهید, جانباز و ده ها و شاید صد ها کلمه و عبارت همنشین با این کلمات ذهنش را به بازی گرفته بود اما واژه خرمشهر حال و هوای دیگری داشت به خصوص که خرمشهر خونین شهر شده بود.
خرمشهر یک شهر نیست .خرمشهر یک ملت است .خرمشهر یک کشور است.خرمشهر یک فرهنگ است.خرمشهر یک درس است درسی برای همیشه و معلمان این درس گمنامانی بودند و هستند که عاشقانه و دلیرانه از چنگال دشمن نجاتش دادند و رهایی اش بخشیدند.
پس باید او را شناخت .همه چیز او را ...نه به خاطر اینکه جنگ زده است نه برای اینکه درسی است برای من و تو ...
این تذهبون؟
جماعت! کجا میرویم؟
چرا به زمین و اسمان بد می گوییم؟
چرا از روزگار گله می کنیم؟
چرا تحمل خودمان را نداریم؟
چرا با لبخند بیگانه ایم؟
چرا غصه ها به جانمان چنگ انداخته است؟
چرا انتظار بهار را نمی کشیم؟
چرا دیگر صورت هامان ناظر ما نیست؟
چرا چشمهامان الی ربک ناظره نیست؟
مگر فراموشمان شده زمین از ان خداست؟
و یورثها من یشائ من عباده؟
چرا منتظر الساعه که قریب است نیستیم؟
چرا برای یوم الخروج روز شماری نمی کنیم؟
چرا به والله متم نوره یقین نداریم؟
به خدا قسم جائ الحق امدنی است!
به خدا قسم زمین مرده نمی ماند!
زهق الباطل شدنی است.
شهید اوینی
